Zimowy bukiet:
Wilczomlecz, mak lekarski, jodła pospolita, sosna zwyczajna, ostrokrzew
Euphorbia pulcherrima, Papaver somniferum L., Abies alba, Pinus sylvestris, Ilex
Właściwą nazwą gwiazdy betlejemskiej jest wilczomlecz nadobny Euphorbia pulcherrima, ale potocznie nazywamy go też poinsecją, czy poinsecją nadobną. Roślina ta pochodzi z Ameryki Południowej. Za sprawą pierwszego ambasadora Stanów Zjednoczonych w Meksyku, dostała się najpierw do Ameryki Północnej, a następnie do Europy. Swój atrakcyjny wygląd zawdzięcza przysadkom, czyli liściom znajdującym się tuż pod kwiatem. Sam kwiatostan jest natomiast drobny, bezpłatkowy i mało atrakcyjny wizualnie.
Papaver to rodzaj obejmujący zarówno rośliny jednoroczne, jak i dwuletnie oraz byliny. Wysokość roślin wynosi zazwyczaj od 30 do 120 cm. Cechą charakterystyczną jest owoc - wielonasienna torebka widoczna po przekwitnięciu różnokolorowych kwiatów. Maki zawierają sok mleczny o barwie od białej do żółtej, bogaty w liczne alkaloidy, w tym substancje o działaniu narkotycznym. W Polsce, mak lekarski uprawiany jest dla celów przemysłowych, leczniczych a także spożywczych.
Jemioła to zimozielony półpasożyt. Oznacza to, że pasożytując na drzewach, zabiera im jedynie substancje mineralne i wodę, a produkty fotosyntezy produkuje sama, dzięki chlorofilowi zawartemu w jej tkankach. Jemioła rozprzestrzenia się dzięki pomocy jemiołuszek i paszkotów − ptaków, które zjadają jej owoce. Występuje powszechnie w całym kraju, na wielu gatunkach drzew liściastych i coraz częściej pojawia się też na drzewach iglastych. Wyjątek stanowią rodzime gatunki dębów, na których nie odnotowano występowania półpasożyta.
Większość przedstawicieli tego rodzaju pochodzi z rejonów o chłodnym i wilgotnym klimacie. Zazwyczaj są to drzewa górskie, wymagające dla dobrego rozwoju dużej wilgotności powietrza i umiarkowanie wilgotnych, świeżych gleb, nie znoszą suszy i upałów. W naszym klimacie większość gatunków cechuje się małą odpornością na silne mrozy i wiosenne przymrozki. Jodły najpiękniej rosną w miejscach o wilgotnym, korzystnym mikroklimacie, na przykład w okolicach zbiorników wodnych, przy tym zacisznych, osłoniętych od wiatrów (zwłaszcza wschodnich, które są dla nich najbardziej szkodliwe). Jodły mają igły nieostre na końcach i jaśniejsze paski woskowego nalotu wzdłuż spodniej strony igieł.
Pinus obejmuje wiele gatunków od karłowatych krzewów do wysokich i strzelistych drzew, osiągających nawet 70 m wysokości (P. ponderosa). Wewnątrz tego rodzaju, istnieje podział na 3 podrodzaje wyznaczony m. in. ze względu na wewnętrzną budowę igieł i liczbę wiązek przewodzących. W klimacie umiarkowanym występują przedstawiciele jedynie dwóch podrodzajów − Pinus i Strobus. Do podrodzaju Strobus należy sosna limba, a do Pinus sosna pospolita. Wszystkich przedstawicieli rodzaju łączy jednak charakterystyczny, żywiczny zapach, światłolubność i zimozieloność. Sosny bardzo dobrze znoszą niekorzystne warunki środowiskowe.
Nazwa łacińska pochodzi od zimozielonego gatunku dębu − Quercus ilex L. Na świecie występuje około 400 gatunków tego rodzaju. Występują zarówno odmiany z liśćmi sezonowymi jak i zimozielone. Najpopularniejszym gatunkiem występującym w Polsce jest ostrokrzew kolczasty Ilex aquifolium. Przybiera zwykle formę wysokiego krzewu, rzadziej drzewa o stożkowej formie o kłujących, zimozielonych liściach i ozdobnych, czerwonych owocach.
