Polne kwiaty — filiżanka ze spodkiem

Polne kwiaty: margerytka, mak polny, chaber bławatek

Leucanthemum vulgare, Papaver rhoeas, Centaurea cyanus L.

Nazwa Leucanthemum pochodzi od słów leukos – biały i anthemon – kwiat i została nadana ze względu na kolor kwiatów. Z kolei margerytka to nazwa pospolita złocienia właściwego, nazywanego też jastruniem właściwym. Również łacińska nazwa nie jest jednolita. Można spotkac Leucanthemum vulgaris i Chrysanthemum leucanthemum. Niezależnie od tego jak nazywamy te piękne kwiaty – niewątpliwie są prawdziwą ozdobą pól i łąk. Złote koszyczki otoczone wianuszkiem śnieżnobiałych płatków są tak naprawdę złożone z stek drobniutkich, rurkowatych żółtych kwiatków. Margerytki są jednymi z większych dziko rosnących w Polsce kwiatów.

Mak polny jest gatunkiem niezwykle często spotykanym, jednak nigdy nie da się całkowicie nasycić wzroku jego widokiem. Czerwone główki Papaver rhoeas pojawiają się co roku na łąkach, a ich płatki, gładkie niczym jedwab, z łatwością poddają się najlżejszym powiewom. Maki, choć piękne i z natury efemeryczne są utrapieniem rolników. Nasiona, niezwykle żywotne mają zdolność kiełkowania ok. 30−40 lat, jako uporczywy chwast są zagrożeniem dla uprawy zbóż.

Kolejnym mieszkańcem polnej łąki jest chaber bławatek, kwiat posiadający wiele różnych nazw ludowych, takich jak macoszka, samosiejka czy modrak. Choć w Polsce jest on pospolitym chwastem, jego modra korona drobnych kwiatów zdobi łąkę niczym niebieskie klejnoty błyszczące w słońcu. Chaber, kwitnący od maja do września, jest zapylany między innymi przez motyle, a jego owoce rozsiewane są przez wiatr i mrówki. Czasami jego nasiona potrafią zawieruszyć się wśród pól i ugorów, i wtedy, rozsiewając się wraz ze zbożami, chabry przetykają koszyczkami kwiatowymi złote kłosy pszenicy czy żyta, lub świecą intensywnie wśród nieużytków niczym niebieskie gwiazdy.